Nauka czytania - pierwsza książka

Czy pamiętacie swoją pierwszą samodzielnie przeczytaną książkę?

Ja niestety nie, choć moje najwcześniejsze wspomnienia z dzieciństwa 

wiążą się z kącikiem książek w przedszkolu, który uwielbiałam.

Kacper na szczęście nie będzie musiał wytężać pamięci.

Po prostu wróci do tego posta :)

Bo to właśnie post o pierwszych samodzielnie przeczytanych książkach.

Będzie o Smoni

i serii Czytam sobie

 Ale od początku. Jak pamiętacie ( a tych co nie pamiętają odsyłam do starszych postów)

http://laschejunk.blogspot.com/2012/09/nauka-czytania-sylabami-samogoski.html 

http://laschejunk.blogspot.com/2012/10/nauka-czytania-sylabami-cz-2.html 

http://laschejunk.blogspot.com/2012/11/nauka-czytania-sylabami-cz3.html 

http://laschejunk.blogspot.com/2013/01/pan-maluskiewicz-pomaga-w-czytaniu-cz-4.html 

Kacper rozpoczynał swoją przygodę z książkami od nauki czytania sylabami.

Po zakończeniu serii zaczęłam się zastanawiać ...co mu zaproponować dalej.

I wtedy trafiłam na informację o serii Czytam sobie.

Kuba uczył się czytać w angielskiej podstawówce. Byłam zachwycona ich sposobem pracy z dziećmi. Klasa podzielona była na grupy czytelnicze w zależności od poziomu zaawansowania w czytaniu. A poziom ten wyznaczała umiejętność płynnego przeczytania książeczek z serii Oxford Reading Tree. Książeczki o zabawnych przygodach Biff, Chipa i Kippera były niesamowitą odmianą od polskich czytanek i elementarza. Poziomów czytelniczych było zdaje się 9 i każde dziecko przenosiło się na poziom wyższy jeśli osiągnęło płynność na wcześniejszym poziomie. Czasem musiało przeczytać kilkanaście książek z jednego poziomu a czasami przeskakiwało o cały poziom do góry. Poziom pierwszy charakteryzował się pojedynczymi słowami na ilustrowanych stronach z przezabawnymi scenkami. 

 I nagle czytam, że w Polsce powstała podobna seria. Wow, pomyślałam. I szybko naszły mnie wątpliwości. Jednak język polski z dwuznakami, ą, ę, ż, itp nie jest tak prosty jak choćby angielski.

Ale korciło mnie, żeby sprawdzić jak to możliwe, żeby napisać książkę dowcipną i tajemniczą używając tylko 23 podstawowych głosek.

I mogę w 100% stwierdzić, że książeczki z tej serii to majstersztyk.

  

 Książki pomyślane są tak, aby wzmacniać w dzieciach poczucie sukcesu z wielkiego osiągnięcia jakim jest samodzielne przeczytanie książki. Mają w tym pomóc uwielbiane przez dzieci naklejki, które można samodzielnie wybrać, a umieszczony na końcu dyplom podpisać własnym imieniem.

Każdą z książeczek musiał przeczytać natychmiast i do końca.

Nie było mowy o odłożeniu lektury na następny dzień.

I wracał do nich niejednokrotnie. W końcu książka podpisana własnym imieniem staje się naszą bezwzględną własnością :)) Dosłownie napisaną specjalnie z myślą o nas. 

 

 

Pojedyncze wersy umieszczone na dole kartki pomagają śledzić tekst małym paluszkom

a ponumerowane odręcznym pismem  strony zachęcają do nauki liczenia.

Grono znanych dziecięcych pisarzy i ilustratorów z pewnośćią tylko zachęci do kupna tej serii.

Przed nami kolejne poziomy, ale to już historia na następny posty.

Inną propozycją są książki obrazkowe. Tu niestety nie ma wielkiego wyboru

ze względu na często skomplikowaną czcionkę. 

Ale Smonia ujęła nas nie tylko gabarytami i świetną ilustracją.

Smonia miała ulubioną maskotkę Kacpra i tym skradła mu serce :)

i Lili (króliczkowi) też.